miércoles, 24 de septiembre de 2014

Cuento en dialecto zapoteco-español

''Sh>bcal’ d nlās shuán''
Biū tɨ btchí suú shuàn gÎtɨ yѐ, tē shī nú gumbī, chí las>bì icuabī tɨ, yìt’s, gucābí tɨ yìt’s cún tɨ nīr cuā, nú>mā canishdi rὺmbi shgāb rulīsbì, chí bīrebì g>at’ subì, chí bsembī, gút>gab’ī lō ģshá chí b’dish>bī shyìt’sbī lō yѐ, chí bsalobì cacuabī.
Chí biū tɨ b^b broyīas, nì saneē nì cacuabī s^sìabī senalbī>ny carcasdiby chisal>bìny pursì nī sì rápbī shte’n shanro>by  chí rrìabiny pursī ba>ly gut’ba chí rcasīesbì>ny. Bdy schí cayìl>gabīny àas< tā chí bchagbī chí cuāby bcàl.
B’dy valtì>rú  ōr, chí mishcálby tɨ mīñ bchѐl shtѐm’by chí gusiunìnī lan shcuártby chí bàmbī sashúnteby segū>by assú>casanì chí bsemb’ y la shtēmby sú r^ chí rbayѐs>by áas>tā bcua’by shtī>sh nī mìshcālby.
autor : Deysi Gómez Hernández

TRADUCCIÓN 

''La triste historia del lapicero de Juana''
Cierto día estaba Juana sentada sobre una piedra, no tenia nada que hacer, estaba aburrida, así que decidió escribir un cuento, fue a traer papel y lapicero, pero como en su casa no se concentraba, volvió al lugar donde estaba, llegando se acostó sobre el pasto y coloco su hoja sobre la piedra y empezó a escribir.
De repente un fuerte viento paso y se llevo su lapicero, ella rápidamente se para y sale corriendo tras de el, no quería perder lo, porque era lo único que le quedaba de su abuela, ya que su abuela había fallecido, así que lo quería mucho. pasaron los minutos y Juana seguía buscando, siguió así durante una hora mas. Hasta que se canso y empezó a llorar, creía que ya nunca la iba volver a ver.
Durante unas horas Juana se quedo dormida y soñó que una linda niña se había encontrado su lapicero y que se lo había guardado en su cuarto. Al despertar, fue corriendo a ver si era cierto lo que había soñado, y si, su lapicero estaba ahí, estaba muy contenta que al final escribió la historia de su propio lapicero. 
Autor: Deysi Gómez Hernández


cuento en ingles (story in english)

'Looking Forward'
Sara was very early and Could not sleep Because tomorrow would be the day I recall the view, sat in a chair by the window imagining things finally seem, suddenly I hear His Brother Jack His entering room. 
What are you doing? has not yet left the soldiers Respond giving-yawn. Sorry I am very nervous tomorrow acerca said not to worry saying hermanita- That Sara got up from the chair and Walked Carefully to Jack, for not wearing Where's your stick. Left His cane? you'll fall again assert His Brother. 
-I do not think you get used to the post, not Quickly've Also Been used 
'Okay but I'll get it do not move from here and went in search of the cane. 
Sara wanted more than anything to go back, I wanted to play with His Brother and do the normal things like others Were not so kind. The next day they 'went to the hospital Began operation, some lasting more than two hours, but finally did not work, I still Could not see sara, Sara to discover the results and was very sad to go home deeply mourned. After a time I DECIDED to leave his garden to relax a little, when yo I suddenly came to His neighbor, Cynthia was a child who always resented Sara and her feel bad. 
Hi Sara, I Feel That it hurts my eyes do not work, I was going to teach some very good things, but can not see them. 've Laughed. 
Leave me alone -. Sara answer almost crying 
. That are bad, it's not my fault you never see again, but you like it bye 
Sara was very sad and did not cease to mourn, so His mother spoke to him and Told him I was not worth mourn, Because she was still being capable of many things, and Although I Could not see, You should always look forward. 
Sara then stop being sad and later went to a special school to Develop Their skills and senses, and Gradually more independent outside. 
When I grew up going to costumbrarse Their way of life and no longer Complained acerca Even When His disability and Cintia paresis to mock, ignored him Because I knew that every day to get better and surpass rather than mourn His brother would play with.
 Author: Michelle Gonzalez 

Cuento en español

''MIRAR HACIA ADELANTE''


Sara se había levantado muy temprano y no podía dormir porque el día de mañana seria el día que recuperaría la vista, estaba sentada en una silla junto a la ventana imaginando las cosas que por fin vería, de pronto escucho a su hermano Jack entrando a su cuarto.
-¿que haces despierta? aun no ha salido el sol- contestó dando un bostezo.-Lo siento estoy muy nerviosa por lo de mañana- dijo ella-No te preocupes hermanita- diciendo esto Sara se levanto de la silla y camino cuidadosamente a donde estaba Jack, pues no traía su bastón.-¿donde dejaste tu bastón? te vas a caer- afirmo su hermano.
-no creo acostumbrarme a ese bastón, ademas pronto no lo utilizare
-esta bien pero voy a buscarlo no te muevas de aquí- y salio en busca del bastón.
Sara deseaba mas que nada volver, quera poder jugar con su hermano y hacer cosas normales como los demás sin que la estuvieran cuidando. Al día siguiente fueron al hospital para que comenzara la operación, duro poco mas de dos horas pero finalmente no funciono, sara seguía sin poder ver, al descubrir los resultados Sara se puso muy triste y al regresar a su casa lloró profundamente. Después de un rato decidió salir a su jardín para relajarse un poco, cuando de pronto llegó su vecina, Cintia era una niña que siempre molestaba a Sara y la hacia sentirse mal.
-Hola Sara, que lastima me da que tus ojos no funcionen , yo iba a enseñarte unas cosas bien bonitas, pero no puedes verlas.-dijo riéndose.
-¡Déjame sola!- le contesto Sara casi llorando.
-Que mala eres, no es mi culpa que nunca vuelvas a ver, pero como quieras adiós.
Sara estaba muy triste y no dejaba de llorar, asi que su mama hablo con ella y le dijo que no valía la pena llorar, porque ella seguia siendo capaz de muchas cosas y aunque no podía ver, siempre debía mirar hacia adelante.
entonces Sara dejo de estar triste y tiempo después fue a una escuela especial para que desarrollara sus habilidades y sentidos, y que poco a poco fuera mas independiente.
cuando creció pudo a costumbrarse a su forma de vida y ya no se quejaba de su discapacidad e incluso cuando Cintia paresia para burlarse, ella la ignoraba pues sabia que día con día se iba superando para ser mejor y en vez de llorar se iba a jugar con su hermano.
Autor: Michelle Gonzalez